Thuis

Gisterenavond ben ik aangekomen in Roermond, en dat is een vreemd,dubbel gevoel. Van de ene kant blij om na al die tijd mijn kinderen, familie en vrienden weer te zien, maar ook het gevoel dat iets wat als een droom begonnen is, nu ten einde is. Ik ben met de trein teruggekomen van Udine naar Dusseldorf, een reis van 12 en een half uur. Op Dusseldorf hauptbahnhof heeft Djarno me opgepikt. Ik heb bewust voor de trein gekozen, geen zin in de rompslomp op een vliegveld, mijn rugzak met alles wat ik heb voor 3 maanden dicht bij me, en langzaam het landschap zien veranderen voelde beter.
Het weekje Grado was erg fijn! Veel gerust lekker aan het strand of in de oude stad, en nog wat uitstapjes gemaakt. Mijn lichaam is redelijk hersteld, ik slaap nog veel, en ben erg stijf als ik lang gezeten of gelegen heb. Mijn voeten hebben de meeste aandacht nodig die voelen nog vermoeid en een beetje doof. Ook heeft het weekje Grado geholpen om een overzicht te krijgen in mijzelf wat er nu allemaal in die tijd is gebeurd. En het was heerlijk om een week lang op dezelfde plek te zijn, iedere nacht hetzelfde bed, was in 3 maanden niet voorgekomen. Thuis voelt vandaag erg vreemd, vanacht werd ik wakker en had geen idee waar ik was, ik heb het licht aan moeten doen om te kijken waar ik sliep en me te realiseren dat ik gewoon in mijn eigen bed lag. Ook het Hollandse zomerweer is wennen, voor het eerst weer een spijkerbroek, en kijken of de zomershirts gekocht in Rome wel warm genoeg zijn…
En zo ga ik weer langzaam ingroeien in mijn eigen leven.
Van Ben Theunissen (de schrijver van de reisboeken naar Rome, en eindredacteur van het kwartaal magazine voor pelgrimswegen) kreeg ik een mail dat hij mijn blog heeft gevolgd en mijn schrijfstijl hem aansprak. Hij vroeg of hij blogs mag gebruiken voor het volgende magazine. Ik voel me daardoor zeer vereerd, want het schrijven van een blog lag niet in de bedoeling en het idee is pas ontstaan nadat ik besloten had om een sponsoractie voor Nieuwe Helden aan mijn voetreis te koppelen. Ik heb er uiteindelijk veel plezier aan beleeft om te schrijven, en voor mezelf een aardig naslagwerk gemaakt. Het was ook verassend om te zien hoeveel mensen (gemiddeld zo’n 40 per dag) de blog volgden. Misschien dat ik de blogs voor mezelf laat afdrukken en er een boek van maak.
De sponsoractie voor nieuwe helden heeft tot op dit moment zo’n 300 euro opgeleverd. Iedereen die een donatie heeft gedaan: hartstikke bedankt namens Nieuwe Helden!

Grado

Sinds gisteren avond ben ik in Grado, een plaats tussen Trieste en Venetië met aan de ene kant lagune’s zoals Venetië en aan de andere kant de Adriatische zee met uitzicht op Istrie. Een van de pelgrims waarmee ik heb gelopen, heeft hier een eigen vakantie appartement waar ik een week gebruik van mag maken. Een heerlijke plek waar ik goed kan uitrusten, en proberen de hele reis op een rijtje te krijgen. En beide is nodig! Ik slaap in de ochtend tot 9 uur en s’middags van een uur of 2 tot ca. 5. Een teken dat mijn lichaam het even nodig heeft. Ook heb ik mijn blog en de foto’s nodig om alle ervaringen te herinneren. Bij sommige plekken waar ik ben geweest kan ik me geen enkele voorstelling maken. De blog en foto’s helpen dan om weer een beeld te vormen. In Rome wat nieuwe shirts gekocht, mijn wandelshirt was kapot door de sluiting van de rugzak, en ja….  Mijn avondtenue was een shirt met korte mouwen waar ik al 6 weken elke avond in gelopen heb. Zelfs een man wil wel eens iets anders… Vandaag ook een goede voetencreme gekocht die ervoor zorgt dat de voeten weer meer vocht krijgen en zachter worden. Ook dat is nodig, ze voelen hard aan, en in de middelste tenen heb ik een doof gevoel.
Nog even wat cijfers voor de liefhebbers: ik was 96 dagen onderweg waarvan 84 loopdagen. In totaal heb ik 2040 km gelopen. Er waren 4 echte regendagen en 5 dagen met een buitje. 64 dagen heb ik tijdens het lopen alleen zon gezien waarbij het na de Appenijnen erg heet geworden is, temperaturen tussen 36 en 38 graden met als hoogtepunt: Rome waar het 40 graden was. Mijn langste route was 38 km, de kortste 14 (de dag tot St Vith waar ik moest stoppen door mijn scheenbeen). Naast het scheenbeen probleem even last gehad van mijn hiel, en natuurlijk mijn linkerknie waar ik va de Po problemen mee heb gehad, en ook wel een beetje bang ben geweest dat ik vroegtijdig had moeten stoppen. Maar mijn lijf heeft het prima volgehouden, mijn knie is ook weer rustig nu ik niet elke dag met rugzak rondloop. Ik heb geen enkele blaar gehad wat ik wel opvallend vindt, en blij om ben, want ik heb toch wel ernstig leed gezien bij andere lopers. Morgen komt Pietro 2 dagen naar Grado, hij woont hier niet zo ver vanaf, daarna ga ik me langzaam oriënteren op mijn terugreis naar Roermond..

Io sono arrivato a Roma!

Yes, gisteren om half 12 gearriveerd op het St Pietersplein in Rome. De laatste etappe was vanaf la Storta (een lelijke voorstad) over de via trionfale naar het centrum van Rome. Absoluut geen mooie route met veel verkeer, maar dat hinderde niet meer. Het gevoel er bijna te zijn overheerste alles. 1 km voor het Vaticaan nog even uitgerust en een cappuccino gedronken,en toen over de via della guillana met behoorlijk wat kriebels in mij buik de laatste stappen van mijn reis gemaakt.Een euforisch gevoel dat het is gelukt! Boris en Lisa stonden mij al op te wachten! En met zijn vieren (Gianna was ook meegelopen) een feestje gevierd op het plein. Daarna het bewijs gehaald in het Vaticaan, waar je dan even als Vip naar binnen mag, nadat je door politie en zwiterse garde bent gecontroleerd en gescand. Om half een waren Marie,Yves,Pietro en Justin ook op het plein waarna we samen in een bar zijn gaan vieren, met de nodige biertjes. Gisterenavond nog met Boris en Lisa gaan eten, zij zijn vanochtend naar Nederland vertrokken.

Vandaag nog even op het pietersplein geweest waar de Paus net een mis aan het opdragen was. Vanmiddag in het park Villa Borghese geweest met de melodieën van het derde deel van “Pini di Roma” in mijn hoofd. En de pijnbomen zijn er prachtig.

Vanavond in het appartement van Marie en Yves gegeten in de gezellige wijk Trastevere.
Ik merk dat ik nu een dag later nog niet precies weet wat ik wil gaan doen, ik leef nog in het moment, van dag tot dag. Nu is het gevoel om nog een weekje in Italië te blijven, maar nier alleen in Rome, daar is het te warm, te toeristisch. Als pelgrim heb ik veel contacten gelegd en ben op meerdere plekken welkom. Misschien een paar dagen in de buurt van de zee wat gaan uitrusten van de hele trip, en dan volgend weekend mijn terugreis naar Nederland plannen.

De laatste keer gefopt

Vandaag de route van Sutri naar Compagnano Romana gelopen, volgens de beschrijving 20 km, maar in het begin toch een stuk toeristische route gelopen zonder het in de gaten te hebben. Ik weet ook nog steeds niet waar ik de verkeerde borden ben gaan volgen, maar het betekent wel 6 kilometer meer. Dat is niet wat ik wil met deze temperaturen, je denkt rond 12 uur je doel te bereiken en dan wordt het toch half twee. Ik ben nu in de provincie Lazio waar ook Rome toe behoort, in vergelijking met Toscane net allemaal een beetje minder. Ook de Ostello’s zijn primitiever, en niet altijd hygiënisch. In de Ostello van Montefiascone heb ik heel wat bultjes op mijn linkerarm opgelopen die ontzettend jeuken. Het moeten vlooien zijn geweest in het bed. Ook in Vetralla was het niet hygiënisch. Een badkamer met de douchebak voor het toilet waar alle 50 kinderen (die er de hele dag activiteiten doen) door de douchebak naar het toilet gaan. Er wordt niet gepoetst dus de stank is behoorlijk als je gaat douchen of s’avonds je tanden gaat poetsen. In Compagnano is de hygiëne nog erger zo werd ons al dagen vooraf verteld, dus nu mijn intrek genomen in een hotelletje.

Gisteren van Vetralla naar Sutri het grootste deel van de dag tussen hazelnoot plantages gelopen. Hier haalt Ferrero dus zijn hazelnoten voor de chocolade en de Nutella.
Vanaf Compagnano nog 38 km tot het St.Pietersplein…. tenminste….Als ik me niet nog een keer laat foppen..

Nog 80 kilometer

Vandaag ben ik in Vetralla aangekomen, een oud stadje op een heuvel. Ik slaap bij de parochie waar veel activiteiten voor de jeugd worden georganiseerd, vergelijkbaar met Santa Christina waar ik al eerder over heb bericht. Vanmiddag werd er met de kinderen gezongen, erg leuk om het enthousiasme te zien.
Het blijft erg warm en sinds gisteren is de luchtvochtigheid enorm toegenomen. Wandelen na 9 uur is vermoeiend en je bent dan al kletsnat. De etappes zijn gelukkig een stuk korter vanaf Bolsena, dat betekent tussen 12 en 1 klaar, waarna er na het gebruikelijke pilsje en een douche flink geslapen wordt, vaak van 2 tot een uur of 6. Vanaf Bolsena hebben we met zijn vieren gelopen, Pietro (de Italiaanse jongen die 4 dagen geleden 19 Jaar is geworden) Marie en Yves het stel dat 1 maand geleden is getrouwd en nu een gedeelte als huwelijksreis loopt. Zij lopen 90 % hand in hand ook als we moeten klimmen en ik flink moet doorstampen om boven te komen, lopen zij vederlicht hand in hand naar boven.  Pietro en ik hebben al gezegd dat het “the power of love” moet zijn.

Wat ik zo kan overzien zijn er nu 9 pelgrims die dit weekend in Rome aan gaan komen. Omdat ze allemaal in het weekend weer naar huis moeten gaan, zijn 7 pelgrims nu wat sneller. 4 hebben de keuze gemaakt om niet in Bolsena te pauzeren en Yves,Marie en Pietro hebben vandaag een lange dag gemaakt en zo een etappe plaats overgeslagen. Dat betekent dat ik vandaag en morgen alleen loop. Gianna een van de Italiaanse vrouwen die ik eerder heb ontmoet gaat het laatste stuk deze week ook weer lopen zodat ik va donderdag weer samen kan lopen.
De volgende 4 etappes zijn tussen de 20 en 25 kilometer, dat betekent dus om 5 uur starten. De laatste naar Rome is 14 kilometer dus ik zal al tussen 10 en 12 op het St pietersplein arriveren. Met alle pelgrims die dit weekend arriveren hebben we zaterdag om 1 uur op het plein afgesproken voor een laatste biertje. Daarna gaan de meesten naar huis.Zelf heb ik nog geen idee wat ik ga doen, op dit moment voelt het raar om straks de rugzak af te doen en alleen als toerist in Rome rond te lopen. Misschien dat ik een paar dagen blijf of in Italië nog enkele bezoekjes breng bij pelgrims waarmee ik heb gelopen en lief en leed heb gedeeld, of dat ik naar huis wil… Geen idee, dat ga ik zondag in Rome maar eens invoelen.
Nu eerst rustig naar Rome zonder grote moeilijkheden in de route en al een beetje genieten dat het normaal gesproken gaat lukken!

Pelgrims

Vandaag heb ik een rustdag in Bolsena, een mooi stadje met historisch centrum aan het meer van Bolsena. In de maanden dat ik aan het lopen ben heb ik veel mensen ontmoet die als pelgrim onderweg zijn op de Via Francigena, en het is mooi om te zien hoe iedereen dat op zijn eigen manier invult. De Via Francigena is (wat ik begrijp uit de verhalen) een andere beleving als de Camino naar Santiago de Compostella. Er zijn hier minder mensen op pad dus je bent vaker alleen of met hele kleine groepjes. Ook zijn er veel (met name Italianen) wandelaars die alleen een gedeelte van de route doen als een soort wandelvakantie. Mensen die van thuis uit (of van Canterburry) naar Rome lopen zijn er niet zo veel, wat ook merkbaar is aan de reacties van de mensen in de Ostello’s.
Er zijn relatief veel jonge mensen op pad, wat ik bijzonder mooi vindt, ieder met zijn eigen reden: Yves en Marie uit Frankrijk doen een gedeelte van de route als huwelijksreis, Lisa en Boris zijn op weg naar Rome en verwachten hun eerste baby, Pietro (19 Jaar) en Jonathan (ook 19) zijn alleen op pad voordat ze aan hun studie gaan beginnen, en 2 Zwitserse jongens doen de route nu ze zijn afgestudeerd en voordat ze aan een werkzaam leven beginnen. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan.
En iedereen heeft zo zijn eigen idee bij wat een pelgrim is. Voor mij is het belangrijk om alles te lopen, en dan ook te kijken welke uitdagingen en problemen ik tegenkom en wat het met mij doet. Zo heb ik in de eerste 6 weken alleen gelopen, weinig contacten alleen soms vluchtig op de plaats waar je slaapt. De uitdagingen in de bergen, de po vlakte met de muggen, het hete weer,  het vreselijke verkeer in Italië… Het hoort er allemaal bij. Wel met GPS en soms ook een kamer reserveren als er weinig slaapplekken zijn. Voor mensen die Santiago hebben gedaan niet helemaal de manier van pelgrimeren, maar daar heeft ieder dorp voldoende slaapplekken en is er een duidelijke route. Hier is dat niet altijd het geval. Ook zijn er mensen onderweg die stukken de trein nemen (als het te heet is, of de omgeving niet inspirerend). Een Zwitserse loper wilde een fiets huren om snel de po vlakte over te steken, op mijn vraag “waarom” kwam alleen het antwoord “een pelgrim mag ook fietsen”. Van mij mag een pelgrim alles als hij dat wil, voor mijn part steekt hij met een helikopter de po vlakte over. Interessant vindt ik het om te weten waarom je deze confrontatie niet aan wil gaan. Maar daar krijg ik geen duidelijk antwoord op. Ook zijn er mensen die het meer van Genève met de boot zijn overgestoken, en ook hier het argument “het gebruik van een veerboot is toegestaan”. En natuurlijk is de mooie brede boulevard tussen Lausanne en Montreux een beetje decadent voor een pelgrim met rugzak, je voelt je niet helemaal thuis in die omgeving, maar voor mij hoort het er allemaal bij. En zo is iedereen op zijn eigen manier op weg naar Rome.

Lisa, Boris en Justin (uit Utrecht)zijn vanochtend vertrokken, misschien tref ik ze nog in Rome. Pietro en ik hebben een rustdag, maar inmiddels is het Franse koppel op huwelijksreis in Bolsena gearriveerd, dus voor vanavond afgesproken om met zijn vieren te gaan eten en ervaringen uit te wisselen.

Heet!

In de maanden dat ik aan het lopen ben is de zon mijn beste vriend geweest. Ik heb slechts 3 echte regendagen gehad en overwegend zonnige dagen. De laatste weken is het heel warm geworden ook voor Italiaanse begrippen heter dan normaal.
De etappes na Siena zijn slopend, het gebied is prachtig en de route loopt over de heuvels tussen korenvelden en wijngaarden, er is alleen geen schaduw en weinig dorpjes.
Vanaf 10 uur is het heel warm en na 12 uur wordt de temperatuur ondraaglijk en gaat richting 36 tot 38 graden. De etappes zijn lang boven de 30 km.
Al met al is de zon nu dus mijn grootste uitdaging geworden. Je drinkt liters water en het is goed plannen, hoeveel neem je? Zonder water te komen, dat wil je niet, maar elke liter moet je ook meeslepen. De tappunten voor vers water zijn sporadisch, dus heel erg blij als er zoals gisteren bij een huis koud water buiten staat voor de pellerini.
Om 5 uur zijn we aan het lopen en proberen voor 2 uur klaar te zijn, wat vaak niet lukt.
2 dagen geleden zat ik om een uur of een op een punt dat ik niet meer verder wilde die dag, de laatste 8 km waren teveel. Het probleem als je stopt is dat je heel raar in het etappe schema komt te zitten omdat de slaapplekken zeer ver uit elkaar liggen. Op dat moment kwam ik bij een restaurant een Nederlands/Duits koppel tegen; Lisa (geboren in Roermond)en Boris. Zij liepen wel door en ik kon me bij hun aansluiten, dat is net genoeg motivatie om over de dode drempel heen te komen.

Gisteren heeft ook een jonge Italiaan van 18 jaar; Pietro zich aangesloten zodat zich een groepje van 4 heeft gevormd, wat het toch iets makkelijker maakt. We proberen de routes zo kort mogelijk te houden, geen toeristische omwegen! De laatste 8 km gisteren was een flinke klim van 300 meter naar 800 meter, de meeste wandelaars hebben dat niet meer gedaan, die zijn met bus of taxi naar het hooggelegen stadje Radicofani gegaan. Alleen een andere Hollandse jongen was ook lopend bovengekomen. Een ander Nederlands stel heeft de trein naar Viterbo genomen om alleen nog de laatste 4 etappes te voet af te leggen.
En ik? Tot nu toe blijf ik lopen en haal mijn motivatie zoals gezegd uit het lopen in gezelschap.
Morgen de etappe naar Bolsena is gelukkig al wat korter. In Bolsena neem ik mijn laatste rustdag. Daarna zijn het alleen nog kortere etappes tot maximaal 24 kilometer tot Rome. Na Bolsena 7 etappes met een totale lengte van 135 km. Dat betekent dat ik zaterdag 18 juli Rome zal bereiken!

Siena

Zondag was rustdag in Siena, wat een prachtige stad, niet alleen de gebouwen, maar je voelt dat hier het leven geleefd wordt.
Donderdag was in Siena “Il Patio” een paardenrace tussen de 17 wijken (contrade) van Siena. Deze race wordt in het centrum op de Piazza del Campo gehouden. Donderdag zat ik in een restaurant in San Gimignano toen dit belangrijkste evenement van Siena gehouden werd. Het wordt in heel Toscane live uitgezonden en iedereen kijkt erna. Het spektakel zelf duurt ongeveer een minuut of 2/3 maar alles er omheen neemt meer dan 2 uur in beslag. Het paard en ruiter van de contrade “Torre” had gewonnen en dat was 100 jaar geleden, dus groot feest.
Zaterdag avond door deze wijk in het centrum gelopen honderden mensen aan tafels in de straten aan het eten en feesten.

En daarna met trommelkorps, vaandelzwaaiers en vaandel met patroonheilige van de wijk door het centrum trekken. Gevolgd door honderden mensen die het vaandel van de wijk om hun nek hebben, zingen, fluiten en met lege plastic flessen boven hun hoofden het ritme meeslaan. Het winnen van “Il Palio” is belangrijker dan het winnen van de wereldtitel voetbal!

Dit feestje ging zaterdag tot diep in de nacht door, en zondag tijdens het ontbijt waren de drummers al weer te horen, dat was dus de vierde dag feest!
S’avonds en s’nachts is het druk op de Piazza del Campo, veel mensen liggen of zitten er met groepjes op de stenen en drinken wat. Daar heb ik dus ook aan meegedaan, lekker met een muziekje genieten van de sfeer op de Piazza.

Gisteren weer op pad, voor een aantal lange etappes tot Bolsena.
Dinsdag, woensdag en donderdag etappes van 32 km in dit hete weer.
Dat betekent om 5 uur starten, zodat je uiterlijk om 2 uur op de plaats van bestemming bent. Na 2 uur is niet te doen, en het blijft de komende week heet met temperaturen tot 38 graden.
Onderweg natuurlijk veel water (ik drink nu een liter of 4/5) en fruit bananen om de maag te vullen en perziken of nectarines veel natuurlijke suikers en vocht, noodzakelijk om de dag door te komen. Het is nu 8 uur in de ochtend en ik heb even pauze in Buonconvento, nog 22 km tot San Quirico d’orcia.

Italië!

Vandaag in Siena gearriveerd waar ik in het centrum een B&B heb genomen voor 2 nachten. Even relaxen en genieten van de stad in een wat luxere sfeer dan de Ostello’s voordat ik aan het laatste stuk naar Rome ga beginnen.
Italië is prachtig zeer afwisselende natuur met geweldig mooie oude steden en dorpen.
Italië betekent heerlijk eten, ook de eenvoudige pasta’s zijn gemaakt van verse producten en heerlijk van smaak.
Italië betekent geweldige mensen, die meeleven, vol bewondering zijn over wat je aan het doen bent. Vaak spreken ze je aan met natuurlijk dezelfde vragen; waar kom je vandaan? En dan helemaal te voet naar Rome? In winkels vaak een extra broodje, een tomaatje of de koffie gratis in een restaurant en een limencello na. Of zoals gisteren in Colle di valle d’elsa waar een vrouw met de fiets stopte met de gebruikelijke vragen en bewondering. Toen ik verder liep hoorde ik na een paar honderd meter achter mij een fietsbel. Mevrouw had zich omgedraaid om mij een pakje ananas sap en een zakje biscuits te geven, en dan natuurlijk een dikke kus als dankjewel!

De Italiaanse pelgrims zijn ook allemaal even enthousiast, sympathiek en humoristisch als je een tijdje meeloopt. Vaak wat langzamer lekker rustig aan, genietend van alles wat ze zien, en ook vaker de weg kwijt, zoals gisteren 2 Italiaanse vrouwen die al 3 nachten in dezelfde Ostello’s verblijven als waar ik ben. S’ochtends waren ze ook rond zes uur vertrokken, ik was om half een bij de volgende plaats, een prima tijd met dit hete weer. Roberta en Rita arriveerden om half zeven! Volledig de weg kwijt geweest en nauwelijks in staat om nog iets te zeggen. Ik had echt medelijden met ze.
Er is een ding wat me mateloos irriteerd in Italië, en dat is het verkeer. Zodra Italianen in de auto stappen zijn het heel andere mensen. Hier geld het recht van de sterkste. Dat betekent: auto’s hebben het meest te vertellen, daarna motors, dan brommers, vervolgens fietsers en dan… de voetgangers die zijn helemaal rechteloos ook op een zebrapad of voetpad. En natuurlijk is dat bekend in Italië, maar als je anderhalve maand met een rugzak loopt wordt het toch een andere beleving en ergernis.
Maar voor de rest: Italia e bella!!

Rome; de laatste loodjes?? En dan??

Vandaag gearriveerd in Gambassi a terme, waar een groot nieuw ostello is geopend, en volgens mij wordt het druk vanavond. Ik loop al weer 2 dagen alleen door het Toscaanse landschap, prachtig maar met temperaturen van boven de 35 graden eigenlijk te warm, zeker als je zoals vandaag 37 km moet lopen waar je 32 gedacht had. Het zijn nu nog maar een dikke 300 km tot Rome, dat lijkt weinig maar het voelt niet zo. Het is heet het landschap is glooiend, geen vlakke stukken en mijn lichaam vraagt “is het nog niet genoeg geweest?” Dat ik naar Rome wil maakt mijn lijf niets uit. S’ochtends om half zes als de wekker afloopt zegt mijn lijf ” ben je mal? Wanneer ga je weer normaal doen?” En het is vroeg zeker omdat ik pas laat in slaap val, de kamers zijn erg warm, en als je de ramen open zet kun je genieten van het Italiaanse nachtleven dat met muziek, luid kabaal en knetterende brommers tot een uur of een doorgaat. Met lopen geeft mijn lijf ook signalen, ik loop nu iedere stap met pijntjes, dan de voeten of tenen, dan weer kuitspieren of bilspieren, of mijn onderrug die de druk van de rugzak niet meer wil, of de nek spieren en schouders die signalen geven. Het zijn de beruchte laatste loodjes, de verhouding tussen het fysieke en het mentale is zoek. Dat betekent dat het nu steeds meer op mentale weerbaarheid, op wilskracht aan komt.
Tijdens het lopen bekruipt me ook een gevoel wat ik niet fijn vindt, Rome is bijna bereikt. Je hoort het ook aan de gesprekken met andere lopers. Onderwerp van gesprek, waar in Rome de mooie plekjes zijn, het lekkerste ijs, de beste koffie. Dat betekent het einde van een reis die als droom is begonnen, en dan?? Net alsof er daarna een groot gat is waar ik geen raad mee weet. En er komen steeds meer vragen in mij, waar ik geen antwoord op heb; ben ik inderdaad veranderd, en wat betekent dat voor mijn leven? Ik heb 3 maanden geleefd met de natuur, al het moois maar ook de uitdagingen. Ik heb geluisterd en gereageerd op mijn lichaam, gerelativeerd altijd zelf de oplossingen moeten zoeken en gevonden, geleerd met heel weinig heel veel te kunnen, veel alleen geweest……
Joachim de man uit Frankfurt heeft 8 jaar nodig gehad om alle ervaringen van de Camino om te zetten in zijn dagelijks leven…
Het houdt me erg bezig, en ik merk dat ik het niet meer fijn vindt om alleen te lopen, natuurlijk omdat deze gevoelens niet zo snel opkomen in gezelschap. Dus misschien is het goed om alleen te zijn, dan moet ik ook alles aankijken wat er leeft.

TOSCANE

Ondertussen loop ik door een prachtig landschap. Een gebied waar volgens mij alle vegetatie van Europa te vinden is, olijfbomen, kastanjes, citrus, alle soorten fruit, bamboebossen noem het maar en het is te vinden in Toscane. En gooi er nog een vette saus van dwarrelende vlinders in alle kleuren en voorbij schietende salamanders overheen. Dit alles in een glooiend landschap onder een strak blauwe hemel, waar de mens ook mooie stempels heeft gezet. De Azienda’s zijn prachtig net als de steden en dorpjes, met als grote uitschieters tot nu toe; Lucca en (voor mij heel verrassend) Pietrasanta. Lucca is bekend helemaal ommuurd waar de oude binnenstad goed bewaard is gebleven met prachtige kerken en pleinen.

Maar zoals gezegd Pietrasanta was voor mij onbekend, gelegen bij de bergen waar marmer ontgonnen wordt is deze stad een waar el dorado voor beeldhouwers. Op het moment dat wij er waren was er een schitterende expositie van de onlangs overleden Poolse kunstenaar Mitoraj. Op de pleinen en in de kerk kwam dit werk uitstekend tot zijn recht.

Al met al een leuke stad met een prima sfeer. Zoals gezegd het is erg warm, morgen een korte etappe met wel wat meer klimmetjes, maar normaal gesproken moet ik voor de grootste hitte klaar zijn.